Peter in Actie..
We schrijven donderdag 25 juni, een uurtje of kwart over 1 in de middag. Kneuzentrainer Petertje hangt aan de lijn en wil met spoed effen wat overleggen. De thermometer wijst inmiddels dik 31,4 graden aan en `s avonds staat er voor de selectie een heuse crosstraining op de agenda. Kan dit wel doorgaan, zo vraagt hij? Het regende inmiddels afmeldingen en er staan nog maar 5 dappere helden op zijn lijstje. De sympathieke loopcoach maakt zich terecht ook wat zorgen over een goede afloop en dat is natuurlijk ook wel te begrijpen, want de mussen vallen inmiddels met bosjes tegelijk uit de dakgoot en alles wat ademt, puft en kreunt van de hitte. Er wordt wijselijk besloten het roer om te gooien, het tempolopen door het Loohuisbos te skippen en te vervangen door een verkorte duurloop in de relaxmodus. Een verantwoorde oplossing natuurlijk van de wegkapitein, die in de Zorg werkt en daarom ook zo bijzonder goed scoort bij de Kneuzengroep.
Dit selecte gezelschap heeft ook wel een aanpak met de fluwelen handschoen nodig, want er mankeert nogal wat aan. Waar de één lichamelijke malheur kent, waar geen arts of fysio meer iets aan kan herstellen, heeft een ander psychische klachten of is emotioneel wat aan de labiele kant. Om dit gemêleerde zooitje toch niet geheel van de radar te laten verdwijnen, heeft AVA`70 groen licht gegeven voor een sociaal samenzijn op de donderdagavond. Voorwaarde is wel, dat er vooraf een screening van de atleten plaatsvindt, waarbij vooral wordt gekeken naar het aanpassingsvermogen van het individu aan de groep. Peter Baten kent de klappen van de zweep natuurlijk en is dan ook absoluut en onvoorwaardelijk de beste therapeut, die je met een dergelijk samenraapsel op pad kunt sturen.
Er wordt veelal in de fraaie natuur langs sloten, door greppels en over zandpaden gegaloppeerd, waarbij eventuele prikkels tot een minimum beperkt kunnen worden. Deze laatste snikhete donderdagavond van juni staan er uiteindelijk 7 atleten klaar voor een pittige beproeving van een kilometertje of 9,7. Tenminste, dat geeft de trainert vooraf duidelijk aan, anders loopt hij direct al het risico dat een enkeling er de brui aan geeft, zo heeft de ervaring inmiddels geleerd. In zijn openingsrede, een wekelijks fijn en bemoedigend welkomstpraatje, moet Peter dit keer toch even een enkeling toespreken, zonder man en paard te noemen. Echter de blik richtte zich maar op 1 persoon, dus dat maakte veel duidelijk. Er was immers een klacht binnengekomen, dat er geconstateerd is, dat niet iedereen zich aan de 1,5 meter afstand blijkt te houden en dat wordt momenteel natuurlijk wel gezien als een onvergeeflijke fout. Beelden ontbraken, maar toch… Na dit strenge voorspel, moet Petertje eigenlijk al direct van shirt wisselen, want het stukje vod heeft inmiddels al belachelijk veel weg van een dweil, waar je eigenlijk de openbare weg niet meer mee op pad kunt. De coach heeft zoals altijd een uitstekend humeur en op deze dag helemaal. Hij had `s middags immers te horen gekregen dat het Zorgpersoneel allemaal 1000 euro netto ontvangst en dat hij ook tot de gelukkigen hoort. Daar wordt je natuurlijk wel extra vrolijk van en zo geschiedde.
Met een big smile sommeert de wegkapitein dan ook zijn manschappen het Haartse buitengebied in en met name Dennis, die ook wel eens liefkozend Denise wordt genoemd, heeft het bij deze thuiswedstrijd bijzonder goed naar zijn zin. De altijd goedgemutste kitter, blijkt langzaam uit een diep dal te kruipen en het mooie van de Kneuzentraining is, dat het groepsproces dan gelijk maximaal zijn werk doet. De medelopers vormen direct een veilig schild om Woeltjes, die zijn relaas doet, waarom hij enkele weken onzichtbaar was geweest voor de buitenwereld. Niemand wist wat er precies met hem aan de hand was, maar wat bleek nu op deze zwoele avondtraining? Hij miste het sociale gezelschap van zijn AVA-maatjes in het clubhuis, waar hij de duurloop normaliter afsluit met een halve liter Erdinger. Alcoholfrei weliswaar, maar toch. Baten, sociaal als hij is als trainer, sloeg vaderlijk zijn linkerarm om maatje Dennis, die zijn emoties maar net de baas bleef en de waterlanders dapper wegslikte. Mooi dat dit kan.
Het gezelschap draaide via de Bosweg door het glooiende landschap richting het Beestmansbos. Opvallend was dat trainer Baten voortdurend om zich heen keek en als een roofvogel links en rechts spiedde in de omgeving. Natuurlijk ter bewaking van zijn kleine kudde, maar meer vanwege zijn passie voor de natuur. Met name de bewegingen van hazen en konijnen volgt hij op de voet. En wat te denken van reeën? Het zal hen zeker niet lukken om ongezien de hardlopers te laten passeren. Ook de bomenkennis van Petertje is bovengemiddeld, al dient hierbij wel te worden aangegeven, dat hij er het liefst de zaag in zet. “Het kacheltje moet immers wel blijven branden,” is een van zijn gevleugelde uitspraken. De hitte begint inmiddels zijn sporen behoorlijk te tonen, want de meeste shirts waren inmiddels tot op de draad nat en het geluid van klotsende oksels overstemde het getrappel van de Nikies.
Kilometer 6 was net gepasseerd, toen er iets heel verrassends gebeurde. Het snelste jongetje van de klas, Eric Demkes, dacht een Fata Morgane waar te nemen. Iedereen dacht dat het om een vlaag van verstandsverbijstering ging, maar niets bleek minder waar. In de verte stond daadwerkelijk een tweetal jonge dames op de manschappen te wachten. Trainer Peter beweert altijd dat het van ongelooflijk belang is dat het thuisfront in koude en warme tijden achter je staat en dit bleek deze avond de waarheid als een koe te zijn. Vrouwlief Francis en de jongste dochter Sita serveerden Vitensvocht en fijne stukken watermeloen. Wàt een gouden zet was dit, temeer er van alles meer dan voldoende bleek te zijn. Trek in een banaantje? Geen probleem, want ook dit lag klaar in de kantine op wielen.
Intussen was de bolle van Grolle druk bezig om zijn maatjes nat te maken met een roze bloemenspuit. Het kind in hem kwam volledig los en met name de enige dame in de colonne moest het effen flink ontgelden. Na een neerkletterend applaus vervolgde de groep de Haartse etappe en werd het slotgedeelte natuurlijk glansrijk ingezet. De vurig gewenste pitstop gaf het keurkorpsje van Baten meer dan voldoende positieve energie om op pure kracht, inzet, passie voor de sport en motivatie de eindstreep te halen. Uiteraard was de wegkapitein volledig tevreden over de inzet van zijn manschappen. Pietje op zijn beurt kreeg van elk van zijn volgelingen de welgemeende complimenten voor het uitzetten van wederom een skitterende route, de begeleiding onderweg en natuurlijk ook voor de verzorgingspost. In de Kneuzengroep worden de gevarieerde trainingen van de wegkapitein omschreven met de even simpele als liefkozende slogan: “Beter met Peter!” en daar is geen meter aan gelogen…….
Bron: Frank Roos
……………………………………………………………………………………………....................
De afgelopen maanden moest er door alle groepen van AVA`70 op gepaste wijze worden getraind. Dit vroeg de nodige aanpassingen van de lopers, maar zeker ook van de trainers, die dikwijls op creatieve wijze invulling gaven aan de trainingen. Maar mede door de flexibiliteit van iedereen, waren er voor iedereen voldoende mogelijkheden om te kunnen hardlopen. Ook dat is AVA`70!
