‘Eén wheelie maakt nog geen zomer!’
Zomaar een zonnige zomeravond… Het is donderdagavond en dan komt ook altijd de Kneuzengroep van AVA`70 in actie. Het is in feite een klein elitair gezelschap, dat bestaat uit hardlopers die niet kunnen of willen trainen op de baan. Je kunt er pas lid van worden, als je bij de hoofdtrainer hebt kunnen bewijzen, dat een blessure je dusdanig parten speelt, dat er een aangepast schema dient te worden afgewerkt. De groep is snel groeiende en dit geldt ook voor de gezelligheid. Wegkapitein Peter Baten is aangewezen om de trainingen te coördineren en met enige regelmaat wordt er een vertrekpunt in de buurt gekozen. Dit was ook afgelopen donderdag geval, toen er werd uitgeweken naar Dinxperlo. De plaatselijke pindakoning, Peter Kroesen, had de Kneuzengroep uitgenodigd om een rondje te komen draven. Na afloop zouden de deelnemers worden getrakteerd op enkele streekgebonden delicatessen, dus hiervoor bestond uiteraard wel animo.
Op het gebruikelijke tijdstip van 16 minuten over 7 uur, verzamelde het gemêleerde gezelschap voor aanvang van het trainingsrondje dat door de gastheer was uitgestippeld. Echter, het was uiteraard weer Geert Wevers, die zich aan de kop van het pelotonnetje nestelde en de regie overnam en ook niet meer afstond. Angelique Vrijdag was hier wel blij mee. Ze maakt graag wat fijne plaatjes onderweg, had een pittige fietstocht in de beentjes en was dus gebaat bij een tempo in de relaxmodus. En daarvoor kun je Geertje wel voor op pad sturen. Het ging direct al over slingerende zandpaadjes de vrije natuur in en dat is altijd lekker in de beginfase. Het leuke van hardlopen in Dinxperlo is, dat je naast elkaar kunt lopen op een weggetje, waarbij de één in Nederland draaft en de buurman op Duits grondgebied. Ineens duikt ook Henk Bol de neus aan het venster. De nestor van het gezelschap is puur rood-wit-blauw gezind en is als de dood, dat hij over de grens gaat. Hoe goed hij zijn best ook deed, het is het niet gelukt, al dacht hijzelf van wel. We hebben hem maar in die waan gelaten, want het zou zijn humeur wel eens heel erg kunnen verpesten.
De route slakkerde fijn door het buitengebied en er werd wat afgepraat onderweg. Natuurlijk werden alle problemen van de wereld besproken, maar ook de resultaten van de triathlon in Aalten, passeerden de revue. Met name het feit dat een favoriet voor de eindoverwinning maar liefst 6,12 minuten nodig had om te wisselen van het zwemmen naar het fietsen. Bij navraag bleek, dat de topatleet van zijn vrouw als advies had meegekregen, om de ruimte tussen de tenen goed af te drogen en daarna flink met talkpoeder te strooien. Zo gezegd, zo gedaan, maar de in Barlo woonachtige sportfreak, was natuurlijk wel kansloos voor het podium. Langzaam maar zeker kwam de finish in zicht en werd het tempo wat verder opgevoerd. Dit resulteerde direct in een tweetal afhakers, die in geen velden of wegen te bekennen waren. Omdat “dit verlies” groter zou zijn dan de norm van 10% die je mag verliezen, besloot Frank Roos op strooptocht te gaan. Tenminste, dit vertelde hij achteraf. De waarheid was echter, dat zijn Garmin krap 8 kilometer afstand aangaf en algemeen bekend is, dat de gespierde spijker daarvoor de schoentjes niet strikt. Wat een malloot…
Intussen nam het licht zwetende gezelschap plaats op het buitenverblijf van de Kroesens en ging het sap in de glazen. Er formeerde zich een cola-bankje, een bierhoek en tenslotte waren er ook enkele wijnzetels. Monica, de vrouw van, maakte het lekker gezellig en presenteerde de beste wijn van Suderwick in flinke viskommen, waar de koikarpers van Eric Demkes bijzonder fijn in zouden kunnen rondzwemmen. Peter kwam een keer of 14 langs met een kaasplankje met een lengte van dik een meter. Hij had werkelijk alles uit de kast gerukt om het zijn gasten naar de zin te maken. Ingrid van Z. uit A. kon niet echt goed kiezen en nam daarom bij elke ronde maar twee happies. Gelukkig kan ze het hebben! De zon zakte, de sfeerhaard ging aan en de verhalen werden mooier en mooier. Om het niveau van de gesprekken vooral levendig te houden, werden de glazen en flessen in rap tempo aangevuld. Eigenlijk was weggaan helemaal geen optie, maar omdat een enkeling wat bang bleek te zijn in het donker, werd de bijeenkomst om even voor 00.00 uur toch maar afgesloten.
De stalen rossen werden met het voorwiel in de goede richting gezet en in tussentijd vermaakte Trainert van Rijs het wandelende publiek met het maken van wheelies. Dit ging hem goed af en toen begon de overmoed toch wel steeds meer de overhand te krijgen en je had het gevoel…. De laatste stunt diende zich aan, zo verkondigde de stuntman. Dit bleek ook bijna letterlijk het geval te zijn, toen hij werkelijk met een geweldige smak voor de grond lazerde. Het was net of de gemeente wist, dat er iets stond te gebeuren, want de borden met de mededeling van een wegafzetting stonden her en der al klaar. Het kan ook eigenlijk niet anders, dan dat er een forse scheur in het asfalt zit, want de klap had een kracht van 4,2 op de Schaal van Richter, dus dan weet je het wel. De onfortuinlijke cyclist kroop weer op het zadel en meldde nergens last van te hebben. Onmogelijk natuurlijk, dus waarschijnlijk heeft een zuster van Sensire hem vanmorgen uit bed moeten takelen. Een warme groet aan Peter en Monica Kroesen als bedankje voor een hele fijne avond en een vertrek van de fietsers richting huis, besloten een bijzondere sportavond. Eén ding is zeker….minimaal 1 kneus heeft de naam van de groep alle eer aan gedaan. Jammer dat de beelden zijn gewist!
Meer foto's op Geert Wevers Weblog
