Een kilometertje later gaat het gruwelijk mis. André Balke, 92 kilo schoon aan de haak, kwam knalhard in aanraking met een overstekende tak, zoals hij zelf doet geloven en lazerde ter aarde. De lichamelijke schade viel gelukkig mee, maar emotioneel was hij er meer dan beroerd aan toe. Met name zijn kompaan van de A-formatie, Wimke Rensink, alias de Sloffert, schrok zich het leplazarus en zette zijn koplamp gelijk een paar standjes hoger. Aan het front werd er gestaag gesleurd en met name de lange Bruil liet zich geweldig gelden. De frustratie van een mislukte missie in Amsterdam, wil hij duidelijk zo snel mogelijk weer van zich aflopen en de signalen maken duidelijk, dat dit hem zeker zal gaan lukken. Met een hele fijne omtrekkende beweging werd de laatste hindernis genomen, namelijk de passage bij een niet nader te noemen pompstation. Hier bleek namelijk een half uurtje daarvoor Claudia een onfortuinlijke misstap te hebben begaan, doordat zij een riggeltje over het hoofd zag. Des te treuriger natuurlijk, als men weet dat zij hiervoor tijdens de generale run zo overduidelijk op gewezen is.
Na een kleine verkeersovertreding wordt de stal bereikt, waar het ongeval van de vrouw des huizes natuurlijk het onderwerp van gesprek is. Ze was inmiddels op weg naar de Eerste Hulp en dan weet je, dat het nog wel effen duurt, eer er duidelijkheid is….
In de mannenkleedkamer is het gezellig druk en worden de bezwete torso`s getoond, als niet geheel toevallig Sanne Wisselink de deur open zwiert. Algemeen is bekend dat de Dinxperse schone wel dol is op oudere mannen en zonder schroom begint ze hier dan ook over te vertellen. Nestor Henkie Lammers is toch wel een beetje van het padje hierdoor en wil gauw even de radio aanzetten, om de boel iets af te leiden. Hij begint haastig te draaien aan de knoppen van de omvormer van de zonnepanelen. Het verbaast hem enigszins dat daar geen muziek inzit, totdat hem duidelijk wordt gemaakt dat en de zon niet schijnt en het inmiddels ook aardedonker is.
In de kantine blijkt het koffiezetapparaat overuren te maken en werd de zelfgemaakte appeltaart aangesneden. Een voortreffelijke lekkernij overigens, die gretig werd genuttigd. Met name Dirkie V. uit H. genoot er van en werkte in sneltreinvaart zeker 4 stukken naar binnen, met slagroom. Dit leidde er toe, dat de organisator het moest doen met een droog biscuitje. Wat een onrecht! Temeer hij de catering deze keer geheel solo moest doen, want zijn vrouw was nog steeds in geen velden of wegen te bekennen. Gelukkig is er dan altijd Lianne Meinen, want als de nood hoog is, blijkt de redding nabij. Zij toonde haar geweldige inzet, door na de inspanning van het hardlopen gewoon even bij te springen en de lege bekers, de bordjes en rommel te verzamelen. Ze wilde alles zelfs nog netjes gaan scheiden, maar dat hoefde dit keer niet eens. Inmiddels waren de tafels gevuld met een voortreffelijk likeurtje, fris en smakelijke Herfstbokjes. Het kampvuurtje ging aan, de muziek klonk op de achtergrond en de nieuwste aanwinst van de familie, een pluizige viervoeter van enkele maanden oud, maakte zijn ererondje. Een heerlijke nazit volgde en vormde een prachtige afsluiter van een prachtige weekbreker!
Een woord van oprechte dank aan het adres van de familie Drenthel is zeker op zijn plaats voor de gastvrije en warme ontvangst en iedereen kan nu vast uitkijken naar de 8e editie van Henrie`s donkere Herfstloop!
