De ervaren kracht draait moeiteloos mee, maar is wel enigszins luidruchtig. Met name als het bier bij hem niet direct wordt aangevuld, trekt hij behoorlijk van gat. Omdat de geweldige zanger nogal een luid van stem is, komen de boodschappen behoorlijk binnen. Uiteraard wordt zijn gedrag volledig getolereerd, want hij draait jaarlijks in zijn eentje een hele beste omzet. Zijn vrouw Francis steekt heel anders in elkaar. Zonder het zelf te weten, vormde zij de inspiratiebron voor de nieuwe song van volkszanger John de Bever, die de hitladder beklimt met het nummertje “jij krijgt die lach niet van mijn gezicht!” Zelfs TIJDENS DE talrijke stressmomenten in de reggaebar, was de olijke eenling niet van haar stuk te krijgen. Ze deed haar ding met een very big smile en dan te bedenken dat ze dit jaar debuteerde als vrijwilliger op de Zwarte Cross. Je moet dan wel van hele goede huize komen. In de wandelgangen gonst het ook nu al van de geruchten, dat Francis de Bever op zeer korte termijn toe gaat treden tot de begeleidingsstaf van de B-selectie van AVA`70. Dat zou werkelijk een enorme verrijking zijn, van dit toch al sterk draaiende gezelschap. Elk team heeft ook altijd een runner in zijn midden en deze is belast met het betere sjouwwerk De teamcaptain had niemand minder dan Andre Balke aangewezen voor deze verantwoordelijke job. En uiteraard met voorbedachten rade. De stijlvolle atleet heeft zich voorgenomen, om in 2020 de marathon van Rotterdam te gaan lopen en dus is extra trainingsarbeid mooi meegenomen. Het was een flink aantal meters die Balke moest overbruggen, want het was en bleef spitsuur aan de bar. Iemand die hier eigenlijk opvallend rustig onder bleef, was Doetinchemmer Roy Ebbers. Ook hij was in feite een vreemde eend in de bij, maar omdat hij wel eens met een duurloop mee hobbelt, wilde hij AVA`70 bedanken voor deze vorm van gastvrijheid. De goedlachse charmeur deed het erg goed bij de dames in het publiek en naast een sapje strooide hij ook nog eens gortig met complimenten over het kapsel, het fleurige blousje of het lekkere geurtje. En alles gewoon voor de prijs van een blauw muntje. Je snapt niet hoe het kan, maar het gebeurde gewoon. Elk team van AVA krijgt ook altijd een captain toegewezen en Mariska van de Berg, die alle Zwarte Crosstouwtjes in handen heeft, had bepaalt dat dit een mooi klusje voor Frank Roos zou zijn. De vraag is achteraf gepast of deze keus wel juist was. Elk voorstel van hem werd immers na de lancering direct in de wind geslagen. Zo deed de captain het voorstel om met de fiets af te reizen, maar zijn kompanen regelden het al snel anders en er werden auto`s ingezet. Vervolgens kwam Frankieboy met het advies om wat te eten mee te nemen, want soms ontbreekt de tijd om de verloren calorieën aan te vullen. Ook dit idee werd in de wind geslagen met het gevolg dat een enkeling al na krap 2 uurtjes noeste arbeid stond te tollen op de benen. Om de groep enigszins tegemoet te komen, nam Roos de meest ondankbare taak op zich en sjouwde 6,5 uur onafgebroken met lege en volle dienbladen. Af en toe werd hij daarbij zelfs uitgekafferd als het niet snel genoeg ging. Hoe diep kun je zakken als teamleider. Barhoofd Martin vond het echter allemaal prachtig want het liep feitelijk als een tierelier in zijn bar. De drank was nauwelijks aan te slepen en de sfeer ongekend goed. Zo goed zelfs, dat de oude reggae-krijger zich af en toe even terugtrok om elders een praatje te maken of een sapje te drinken. Naarmate de avond vorderde het buitenlicht uitging en de sfeervolle lampjes ontbranden, werd het steeds gezelliger. Af en toe dreef er een walm van wiet door de bar en dat zorgde uiteraard toch wel voor een flinke doping prikkel. De nacht viel en Kenny B. veroverde de weide, al vroeg menigeen zich wel af, of de muziek viel onder de noemer reggae. Rond eenen werd de Jamaicaanse vlag gehesen en volgde het teken, dat de tapkraan dichtgedraaid werd. Barhoofd Martin kon zijn plezier niet op, want het AVA`70-tiental had een topomzet gedraaid en daarbij een geweldige bijdrage geleverd aan de sfeer en gezelligheid in bar 2.02. Een welgemeend en euforisch afscheid volgde en de club wilde snel nog even wat lekkers scoren. Dit liep eigenlijk uit op een kleine tragedie, want de wachttijden waren lang en de opbrengst bleek minimaal. Een smetje op de avond? Nee hoor, de gezelligheid vierde hoogtij en dat kon niet meer verstoord worden. De clubhelden die AVA`70 zaterdagavond inzette in de reggaeweide, keerden bijzonder tevreden huiswaarts en het zal ook niet lang duren, voordat de uitnodiging voor de reünie van dit bijzondere tiental op de mat ploft.
Nog 51 weken wachten en we kunnen weer……
