Al gauw was er een in onze ogen geschikte wedstrijd gevonden. De Höllenlauf in Bödefeld (Sauerland-D) op zaterdag 10 mei. Kwam goed uit, was net na de laatste voetbal-competitiewedstrijd en voor de eerste toernooien, dus dat paste precies.
De voorbereiding bestond eigenlijk uit een lange wedstrijd per maand en tussendoor noodgedwongen wat trainingen. Als wedstrijden waren het de Klavertje-4-Marathon in Olne(B), Hivernal Trail in Landgraaf, Salland Trail en de Bima Ultra bij Kassel. Deze wedstrijden gingen eigenlijk allemaal best aardig gezien het minimaal gemaakte trainingskilometers. Elke keer wel weer wat ongemakken maar erger dan een te snelle start of een maag van streek was het ook niet. Totdat… Na de BiMa-Ultra kwamen er toch wat barstjes en in dit geval in de voet. Beetje mee doorgeklungeld en toch nog een goede trainingsweek met Claudia in de Ardennen kunnen lopen, maar over ging het maar niet. Afzeggen is geen optie dus gewoon wat Paracetamol mee en hup, gaan.
Op vrijdagmiddag vertrokken we met de camper naar de camping in Bödefeld, op 5 minuten lopen van start/finish terrein. Nog wel even geprobeerd een Zimmer-Frei te scoren op donderdag maar daar waren we gauw klaar mee. Geen bed meer vrij in het hele dorp.
Toen we tegen half vijf aan kwamen scheen de zon en namen we ons welverdiende
Even later wandelen we naar het start-finish terrein om de boel een beetje te verkennen en gelijkertijd de startnummers en chip op te halen. Er staan heel wat bierkramen, tenten en een podium en het hele dorp is uitgelopen om te assisteren. Aan lange biertafels nuttigen we er nog een paar en maken ook gebruik van het pasta-buffet.
Om 19.00 uur worden de wandelaars voor de 101 km weggeschoten. Een bonte stoet loopt het inmiddels regenachtige dorpje uit richting de eerste berg. Ze moesten eens weten wat er hun die nacht nog te wachten stond. Om een uur of half negen hebben wij het ook wel gezien en slenteren terug naar de camper. Spullen klaar leggen voor morgen want 4.30 uur is het zo. Die nacht spookt het aardig. Hevige regenval en onweersbuien teisteren het Sauerland.
4.30 uur. Goeiemorgen. Na een, tegen alle verwachting in, toch nog goede nachtrust is het om half vijf nog best wel vroeg en koud. Het regent inmiddels niet meer en de voorspelling is dat het tot aan de middag redelijk droog zal blijven. Rugzakken worden ingepakt. (Thermo)shirtje, korte broek en dun jasje. Regenjas en droog shirtje in de rugzak voor het geval dat. Om 5.20 uur schuiven we aan in het plaatselijke feestgebouw voor een voortreffelijk Frühstuck. Dat kun je die Duitsers wel laten regelen.
Na een paar sanitaire onderbrekingen staan we 5 minuten voor de start van 6.30 uur klaar in het startvakje. Geen spoortje nervositeit te ontdekken bij een voor ons toch onbekende afstand. In de voor-analyse hadden we al duidelijk gezegd kalm te zullen starten en dat dit keer ook echt te doen. Dat betekent niet meer dan de te steile stukken omhoog wandelen zodat we de vlakke stukken en afdalingen weer kunnen rennen. Zo gezegd, zo gedaan al moet ik zeggen dat soms er wel eens de neiging was omhoog toch te veel te willen rennen, maar gelukkig won het gezonde verstand (?) het dan weer.
Het hele gebeuren is voor zowel wandelaars als hardlopers. De eerste wandelaars zijn vrijdagavond al vertrokken en de eersten zullen zaterdag zo rond de middag wel weer terug zijn. Al hoorden wij bij de start dat er ontzettend veel uitvallers waren i.v.m. het beestenweer van afgelopen nacht.
Voor de hardlopers zijn er vijf afstanden; 14, 21, 42, 67 en 101 kilometer en ook nog een slordige 2400 hoogtemeters. De laatste twee startten tegelijk om 6.30 uur waarbij de organisatie al aan had gegeven dat het mogelijk was om gedurende de dag de langere afstand nog in te korten naar de 67 km. De maximale tijd op de langste afstand bedraagt 15 uur. Voor ultra-begrippen een best scherpe tijd, maar dat zal ongetwijfeld te maken hebben gehad met de invallende duisternis om 20.30 uur.
Het parkoers bestond uit een aanloopronde van 13 km rondom Bödefeld, naar boven via het Hollenpfad naar het Hollenhaus (niet gezien) en weer terug het dorp in. Van daaruit ging het weer omhoog tot circa het 21-kilometrpunt.
Na een kilometer of 20 waren we bij een grote verzorgingspost (Nasse Wiese) en zo’n tweeënhalf uur op de klok (Heini z’n klok dus, want die van mij was weer eens ontladen i.p.v. opgeladen, Gar-minpuntje L), dus prima volgens plan. Op dat moment bleken we achteraf, op een 71ste plaats te lopen. Vanaf dat punt waren de klimmen niet meer zo vreselijk lang en waren de vlakke stukken en de afdaling goed te belopen. Rustig doortippelend kwamen we na zo’n vijf uurtjes op het 40-kilometerpunt (Kühude) aan alwaar het keerpunt van de 67-kilometer was. Hier was het ook dat het harder begon te regenen en wij noodgedwongen onze regenjassen aan moesten doen, maar ach we moesten er nog maar 60.
Het vervolgtraject werd een steeds grotere modderbende, want al onze voorgangers, Quads en overvloedige regenval hadden de paden veranderd in modderstromen. Het was dus uitkijken waar je liep maar stiekem voelden we ons varkentjes die lekker aan het buitenspelen waren…
Eindelijk kwamen we naar 57 km aan bij de Rhein-Weserturm, ons keerpunt van vandaag. Het ging nog steeds lekker en allebei hadden we nog geen moment een dipje o.i.d. gehad. Op dat moment wisten we beide al haast dat als er niks geks zou gebeuren wij het zouden gaan halen.
Vooraf had ik gedacht dat het heel saai zou zijn als je dezelfde route heen en terug moet lopen maar dat bleek hard mee te vallen. Je ziet de prachtige omgeving nu ook van de andere kant en op stukken waar je een paar uur geleden nog moest wandelen ‘vlieg’ je nu naar beneden. Echt gaaf! Krijg bij 62 km in één keer aandrang maar wil eigenlijk niet stoppen. Schiet gauw achter een boom, graai een handvol blad van de bodem en neem een ultra-korte sani-stop. Niet goed opgelet, kan wel jodelen, bleken er brandnetels tussen het groen te zitten….. Niet aan denken, gewoon verder buffelen.
Inmiddels hebben we het slechtste stuk weer gehad, en heel veel Duitsers ingehaald die niet net zo als wij dwars door de modder ‘knalden’, en komen weer bij de Kühude aan, maar nu hoeven we er nog maar 27 meer. Hiervoor hadden we nog ruim vijf uur. Moet dus te doen zijn.
Via een wat saaier stuk met zelfs een asfalt-fietspad (L) komen we bij de skiliften van Altastenberg waar we nu lekker mogen afdalen. Heini heeft inmiddels zijn persoonlijke record van 75 kilometer verbroken en elke kilometer er nu bij is weer een nieuw record. Joepie. Bij het 90 km punt komen een streekgenoot achterop, de Eibergenaar Henk Harenberg, die aan de voorbereiding bezig is voor een 230 km wedstrijd. Pfoeh…, hulde, maar ik moet er nu even niet aan denken.
De laatste klim komt er aan en die doen we nog steeds op dezelfde manier als de eerste, en we vinden het nog leuk ook. Eindelijk boven, heb een klein beetje last van honger, maar ik weet dat er zo weer een verzorgingspost komt. Ja hoor, wederom de Nasse Wiese, maar nu bij het 94,5 km punt. Heerlijk even op een bankje zitten, kopje koffie en twee boterhammen met kaas en klaar zijn we voor de eindsprint.
Die gaat echt hard (voor ons doen), onder de 6 minuten per kilometer met stukken bijna 15. Is eigenlijk belachelijk na 100 km en 13 uur ploeteren, maar het gaat bij ons beide vanzelf het laatste stuk en dan krijg je vleugels.
Superblij zijn we als we na ruim 13 uur en 11 minuten naast elkaar over de finish komen en er zelfs een foto-finish aan te pas moet komen wie nu echt het eerste was. Daar komen ze blijkbaar niet uit want we krijgen beide de 43ste plaats toebedeeld. Trots nagenietend van onze inspanning nemen we eerst een lekker flesje Malz-bier waarna we het thuisfront inlichten over ons dagje Sauerland.
In de voor- en na-inschrijving hadden zich globaal zo’n 115 lopers opgegeven, Van maar liefst 2 nationaliteiten. Jaja, allemaal Duitsers en 5 Hollanders. Hiervan zijn er 17 uitgevallen of overgestapt op de 67 kilometer.
In totaal op alle afstanden zullen er circa 900 deelnemers geweest zijn. Op onze afstand waren er 20 verzorgingsposten waarvan er sommigen midden in het bos 20 uur of langer bemand moesten zijn. Hulde aan de organisatie.
Tsja, nu zit het er op. Ik wil Heini bedanken voor de gezelligheid en uithoudingsvermogen want het is natuurlijk niet niks om ruim 13 uur met elkaar rond te rennen. Het zal wel zo zijn dat mensen met afwijkingen elkaar aantrekken. En nu dan? Van de week eerst maar even heel weinig. Zaterdag de geweldige leuke Heuveltraining (Speciale editie)met Theo in het Montferland en daarna gaan we op voor de X-Trails in de Ardennen op 11-12-13 juli.
Groeten, Henrie
