Met Geert op Safari...
Je moet er best wat voor over hebben, maar als je geluk hebt wordt je er rijkelijk voor beloond. Soms zit het echter tegen en is het resultaat karig. Safari-joggen is in ieder geval altijd wel een prachtige buitenactiviteit, ongeacht de buit….
Geert Wevers mag inmiddels gerust een ervaren gids worden genoemd en voor een leuke voorjaarsexpeditie had hij een tweetal loopmaatjes uitverkoren om hem te vergezellen. Beiden gingen graag op de uitnodiging in om hem te vergezellen bij het wild spotten. Daar was de sympathieke hardloper best blij mee, want eigenlijk is hij behoorlijk bang in de vrije natuur. Het vertrek van het doordeweekse natuurreisje was best bijtijds, want 05.46 uur is nou niet bepaald een tijd, waarvoor je juichend je bed uit stapt. Enfin, waar een wil is, loopt ook een weg, dus op het afgesproken tijdstip kon er vertrokken worden. Onderweg werd ook pensionado Theo Stronks opgepikt en geloof het of niet, zelfs op dit belachelijk vroege uur, stond hij al breed lachend op de stoep voor zijn huis in de startblokken. Hij houdt gruwelijk van dit soort uitjes en nam plaats in de taxi om gelijk de berichten uit de Gelderlander op te lepelen.
Er werd koers gezet in de richting van het Deelerwoud, een machtig fraai stukje Veluwe tussen Arnhem en Apeldoorn. Even na half zeven draaien we de inmiddels vertrouwde, verlaten parkeerplaats op om ons voor te bereiden op onze tocht. Waar voorheen de ronde in jogtempo werd afgelegd, besloten Geert en zijn 2 kompanen om het dit keer in een versnelling lager te doen, dus deden de hardloopkicks dit keer dienst als wandelschoenen. De dresscode was zoals afgesproken, black pure, en daar toonde het trio duidelijk eensgezindheid. Zelfs Theo toonde zich dit keer solidair en had zijn jas zelfs veel weg van een heus berenvel. Kortom, hij had zich voortreffelijk ingeleefd in deze ochtendmissie. Vlak voordat we de eerste open vlakte betraden, werden de verrekijkers op de juiste wijze ingesteld. Geert en Theo hadden een zeer professioneel apparaat zo bleek. Dit in tegenstelling tot Frank, die trots een speelgoedexemplaar van de Wibra uit de jas toverde. Met het blote oog was duidelijk veel meer te zien, dan via het getuur door dit kermisspeeltje, maar goed, de krullenbol werd maar in de waan gelaten.
Toen de slagboom van het Geldersch Landschap werd gepasseerd, werden de Aaltenaren door een bonte specht in een berkenboom welkom getokkeld. Uiteraard werd er even stilgestaan bij deze warme begroeting, maar de vogel liet zich verder niet zien, wel horen. Er werd tred gezet en de temperatuur was op zijn zachtst gezegd frisjes, dus werden de handschoentjes tevoorschijn getoverd. Maar niet door Theo, die zich zoals altijd een bikkel toonde en de pas er eventjes flink inzette om op te warmen. Het gras knisperde van de vorst en het was zeker ook opletten geblazen, want de dekvloer was behoorlijk omgeploegd en daarnaast hadden de Schotse hooglanders hun aanwezigheid laten blijken, door veelvuldig beste oppers te droppen. Gezien het feit, dat de damp er vanaf kwam, concludeerde gids Geert, dat we warm waren. Dit bleek volledig te kloppen, want zelfs zonder tuurtoestel kwamen er uit alle hoeken van het veld forse grazers aangeslenterd.
