‘Eén wheelie maakt nog geen zomer!’
Zomaar een zonnige zomeravond… Het is donderdagavond en dan komt ook altijd de Kneuzengroep van AVA`70 in actie. Het is in feite een klein elitair gezelschap, dat bestaat uit hardlopers die niet kunnen of willen trainen op de baan. Je kunt er pas lid van worden, als je bij de hoofdtrainer hebt kunnen bewijzen, dat een blessure je dusdanig parten speelt, dat er een aangepast schema dient te worden afgewerkt. De groep is snel groeiende en dit geldt ook voor de gezelligheid. Wegkapitein Peter Baten is aangewezen om de trainingen te coördineren en met enige regelmaat wordt er een vertrekpunt in de buurt gekozen. Dit was ook afgelopen donderdag geval, toen er werd uitgeweken naar Dinxperlo. De plaatselijke pindakoning, Peter Kroesen, had de Kneuzengroep uitgenodigd om een rondje te komen draven. Na afloop zouden de deelnemers worden getrakteerd op enkele streekgebonden delicatessen, dus hiervoor bestond uiteraard wel animo.
Op het gebruikelijke tijdstip van 16 minuten over 7 uur, verzamelde het gemêleerde gezelschap voor aanvang van het trainingsrondje dat door de gastheer was uitgestippeld. Echter, het was uiteraard weer Geert Wevers, die zich aan de kop van het pelotonnetje nestelde en de regie overnam en ook niet meer afstond. Angelique Vrijdag was hier wel blij mee. Ze maakt graag wat fijne plaatjes onderweg, had een pittige fietstocht in de beentjes en was dus gebaat bij een tempo in de relaxmodus. En daarvoor kun je Geertje wel voor op pad sturen. Het ging direct al over slingerende zandpaadjes de vrije natuur in en dat is altijd lekker in de beginfase. Het leuke van hardlopen in Dinxperlo is, dat je naast elkaar kunt lopen op een weggetje, waarbij de één in Nederland draaft en de buurman op Duits grondgebied. Ineens duikt ook Henk Bol de neus aan het venster. De nestor van het gezelschap is puur rood-wit-blauw gezind en is als de dood, dat hij over de grens gaat. Hoe goed hij zijn best ook deed, het is het niet gelukt, al dacht hijzelf van wel. We hebben hem maar in die waan gelaten, want het zou zijn humeur wel eens heel erg kunnen verpesten.
De route slakkerde fijn door het buitengebied en er werd wat afgepraat onderweg. Natuurlijk werden alle problemen van de wereld besproken, maar ook de resultaten van de triathlon in Aalten, passeerden de revue. Met name het feit dat een favoriet voor de eindoverwinning maar liefst 6,12 minuten nodig had om te wisselen van het zwemmen naar het fietsen. Bij navraag bleek, dat de topatleet van zijn vrouw als advies had meegekregen, om de ruimte tussen de tenen goed af te drogen en daarna flink met talkpoeder te strooien. Zo gezegd, zo gedaan, maar de in Barlo woonachtige sportfreak, was natuurlijk wel kansloos voor het podium. Langzaam maar zeker kwam de finish in zicht en werd het tempo wat verder opgevoerd. Dit resulteerde direct in een tweetal afhakers, die in geen velden of wegen te bekennen waren. Omdat “dit verlies” groter zou zijn dan de norm van 10% die je mag verliezen, besloot Frank Roos op strooptocht te gaan. Tenminste, dit vertelde hij achteraf. De waarheid was echter, dat zijn Garmin krap 8 kilometer afstand aangaf en algemeen bekend is, dat de gespierde spijker daarvoor de schoentjes niet strikt. Wat een malloot…
