Je moet er best wat voor over hebben, maar als je geluk hebt wordt je er rijkelijk voor beloond. Soms zit het echter tegen en is het resultaat karig. Safari-joggen is in ieder geval altijd wel een prachtige buitenactiviteit, ongeacht de buit….
Geert Wevers mag inmiddels gerust een ervaren gids worden genoemd en voor een leuke voorjaarsexpeditie had hij een tweetal loopmaatjes uitverkoren om hem te vergezellen. Beiden gingen graag op de uitnodiging in om hem te vergezellen bij het wild spotten. Daar was de sympathieke hardloper best blij mee, want eigenlijk is hij behoorlijk bang in de vrije natuur. Het vertrek van het doordeweekse natuurreisje was best bijtijds, want 05.46 uur is nou niet bepaald een tijd, waarvoor je juichend je bed uit stapt. Enfin, waar een wil is, loopt ook een weg, dus op het afgesproken tijdstip kon er vertrokken worden. Onderweg werd ook pensionado Theo Stronks opgepikt en geloof het of niet, zelfs op dit belachelijk vroege uur, stond hij al breed lachend op de stoep voor zijn huis in de startblokken. Hij houdt gruwelijk van dit soort uitjes en nam plaats in de taxi om gelijk de berichten uit de Gelderlander op te lepelen.
Er werd koers gezet in de richting van het Deelerwoud, een machtig fraai stukje Veluwe tussen Arnhem en Apeldoorn. Even na half zeven draaien we de inmiddels vertrouwde, verlaten parkeerplaats op om ons voor te bereiden op onze tocht. Waar voorheen de ronde in jogtempo werd afgelegd, besloten Geert en zijn 2 kompanen om het dit keer in een versnelling lager te doen, dus deden de hardloopkicks dit keer dienst als wandelschoenen. De dresscode was zoals afgesproken, black pure, en daar toonde het trio duidelijk eensgezindheid. Zelfs Theo toonde zich dit keer solidair en had zijn jas zelfs veel weg van een heus berenvel. Kortom, hij had zich voortreffelijk ingeleefd in deze ochtendmissie. Vlak voordat we de eerste open vlakte betraden, werden de verrekijkers op de juiste wijze ingesteld. Geert en Theo hadden een zeer professioneel apparaat zo bleek. Dit in tegenstelling tot Frank, die trots een speelgoedexemplaar van de Wibra uit de jas toverde. Met het blote oog was duidelijk veel meer te zien, dan via het getuur door dit kermisspeeltje, maar goed, de krullenbol werd maar in de waan gelaten.
Toen de slagboom van het Geldersch Landschap werd gepasseerd, werden de Aaltenaren door een bonte specht in een berkenboom welkom getokkeld. Uiteraard werd er even stilgestaan bij deze warme begroeting, maar de vogel liet zich verder niet zien, wel horen. Er werd tred gezet en de temperatuur was op zijn zachtst gezegd frisjes, dus werden de handschoentjes tevoorschijn getoverd. Maar niet door Theo, die zich zoals altijd een bikkel toonde en de pas er eventjes flink inzette om op te warmen. Het gras knisperde van de vorst en het was zeker ook opletten geblazen, want de dekvloer was behoorlijk omgeploegd en daarnaast hadden de Schotse hooglanders hun aanwezigheid laten blijken, door veelvuldig beste oppers te droppen. Gezien het feit, dat de damp er vanaf kwam, concludeerde gids Geert, dat we warm waren. Dit bleek volledig te kloppen, want zelfs zonder tuurtoestel kwamen er uit alle hoeken van het veld forse grazers aangeslenterd.
De drie natuurliefhebbers konden hun ogen niet geloven. Was het nu afgesproken werk of was er een bijzondere reden voor deze warme ontvangst? We zullen het nooit weten, maar geweldig natuurlijk dat de natuur zich van deze kant liet zien. Snel werden de fototoestelletjes uit de zak gegrist om ritsen hele fijne plaatjes te schieten, waarbij de afspraak was gemaakt, dat er twee mochten fotograferen en er eentje de taak had om de veiligheid te waarborgen. Wat een genieten op deze eerste 400 meter van de koers. Inmiddels was via de verrekijker ook duidelijk geworden, dat op gepaste afstand een tiental, mogelijk zelfs elf reeën het Achterhoekse trio aan het begluren waren. Niks mis mee, natuurlijk. Sterker nog, dit schouwspel was natuurlijk ook weer pure winst en Geert Wevers, de man van de cijfers, pakte potlood en papier er maar eens bij om de score te turven.
Inmiddels moesten de wandelaars met een missie zich bijna een weg banen tussen de passerende Highland Cows. Ze zien er altijd bijzonder lief uit, maar vooral Geert en in mindere mate ook Frank, bleven toch wel een beetje op hun qui-vive, want een aanval van achteren ligt altijd weer op de loer. Theo toonde zich veel heldhaftiger en liep met de borst vooruit zijn eigen route. Het wandelen nam in meters wel toe, maar zeker niet in snelheid. De beginfase trok dermate veel bijkijks, dat het gemiddelde voor de drie hardlopers steeds bedenkelijker werd.
De zon liet zich inmiddels ook al van haar beste kant zien en dat maakte het wildbezoek er wel een stukje aangenamer op. De koersdirecteur besloot iets van het paadje af te gaan wijken, om de mogelijkheid te wagen een extra roedel reeën te spotten. De proef draaide op niets uit, al hoewel… Het bleek dat dit uitstapje had gezorgd dat de vrolijke, enigszins luidruchtige spotters niet alleen het wild de bossen indreven, maar ook het plezier van een heuse fotograaf hadden verknald. Deze liefhebber met een lens van een kleine meter zat en stond al vanaf de zonsopkomst te loeren op een uniek moment om te gaan flitsen, toen de wildboys ineens voor de camera verschenen. Woedend reageerde de turende professional zijn gif in de richting van het drietal, dat gniffelend de officiële weg vervolgde. Slechts Geert keek af en toe schichtig over zijn schouder, maar met Theo naast, voor en achter zich, was dit natuurlijk totaal overbodig.
Na een kilometer of 6,3 kilometer volgde er een nieuw hoogtepunt, toen op een meter of 200 een aantal reeën staande op het wandelpad van de zon aan het genieten waren. De verrekijkers werden snel in de aanslag genomen en waar Frank er met zijn speelgoedtuigje 3 spotte, kwamen de anderen tot 6. Er werd overleg gepleegd en besloten om de confrontatie aan te gaan. Zonder te praten, bij voorbaat al een prestatie stiefelden de Aaltenaren langzaam in de richting van het dierlijke gezelschap en de afstand werd korter en korter. Snel werd er wat bewijsmateriaal geflitst en langzaam maar zeker zette de kleine kudde zich in beweging. Traag, maar bewust werd er koers gezet richting een bosje, maar ook daar werden de toeristen nog in de gaten gehouden. Een waardevolle meet en greet, derhalve die gekoesterd werd en de laatste kilometers voor voldoende gespreksstof zorgde.
Als toetje werden wandelaars in het slotgedeelte nog weer verrast door tientallen bruine, zwarte en zelfs twee witgekleurde hooglanders, die zorgden voor een prachtige afsluiter. Zelden zal een safari-avontuur zoveel wild op de been brengen. Natuurlijk, het weer was voortreffelijk, maar met name de nieuwsgierigheid van de dieren was best opmerkelijk. Frank toonde zich in zijn sas, omdat hij thuis weer wat leuks te vertellen had. De liefhebber pur sang van de Schotse Hooglanders toonde zich zeer zelfverzekerd en wilde een harige koe gaan bespringen voor een mooie foto, maar dit werd hem toch maar afgeraden. Theo was werkelijk dolenthousiast met alle aandacht en lachte zich zijn tanden bloot, minus eentje overigens.
Reisleider Geert haalde met een vrolijke glimlach een papiertje met de score van de dag uit zijn jasje: bijna 20 reeën, 489 fluiters, maar dit kunnen er ook best een paar meer zijn geweest en dik 60 hooglanders. Daarbij opgeteld natuurlijk de bonte specht, die bij de uitgang de drie blije dierenvrienden naar de uitgang van het Deelerwoud begeleidde. Het was tijdens deze safari-expeditie op een prachtige woensdagmorgen in maart duidelijk Nederland op zijn mooist! Waarvan acte….
