We daalden langzaam af via een smal singletrack-paadje, waar het donders oppassen was geblazen, want er lag werkelijk geen kiezel recht. Even de mond houden en gewoon je ding doen was het devies en dat leek goed te komen. Leek, want na 7,24 kilometer op de Garmin ging het gruwelijk mis. De nummer 7 in de groep volgelingen, lazerde in een vreselijk vrije val het ravijn in. De schrik sloeg ons om het hart, al werd de stuiterpartij in de voorhoede aanvankelijk nogal lacherig afgedaan. Even was er behoorlijk paniek, maar er kwam gelukkig beweging in het hoopje mens dat meters naar beneden was gegleden. Eerst kwam zijn rode rugzakje, vervolgens een bebloede arm in beeld, waarna een nog heftiger ogend toegetakeld been volgde. Het lijf was compleet zo was de eerste indruk en er werd gelijk een medisch team geformeerd om de eerste bijstand te verlenen. Alle registers werden direct losgetrokken. Al het aanwezige water moest ingeleverd worden, evenals het toiletpapier, tissues en waslapjes.
Een eerste inschatting werd gemaakt en er werden in de gauwigheid 28 schaafplekken geteld, maar omdat het nergens uit de wonden gulpte, werd besloten om geen traumahelicopter in te schakelen. Toen de hartslag weer was gedaald tot acceptabele waarde, werd besloten om verder te stappen, maar het onfortuinlijke slachtoffer werd nauwlettend in de gaten gehouden door zijn kompanen. Eenmaal aangekomen bij de thuisbasis werden de eerste foto`s gedeeld met de verpleegkundige deskundigen van het thuisfront en het advies was om veel te spoelen, wat natuurlijk nooit een probleem kan zijn. Daarnaast moesten er zwaluwstaartjes worden geknipt om aan te brengen op de wondjes. De hulptroepen schoten gelijk naar buiten, maar er werden alleen mussen waargenomen en zeker geen zwaluwen, dus dat kon nog wel een dingetje gaan worden. Gelukkig zaten de echte EHBO`ers binnen en deden geruisloos hun werk.
Een kop koffie deed wonderen en er werd gekozen voor een stukje ontspanning en cultuur snuiven. De fietsen werden in gereedheid gebracht en er werd koers gezet richting het naburige Aledo, waar “de dag van de druif” werd gevierd. Nou dat hebben we geweten. De lokale markt was al opgeruimd, maar bij het plaatselijke café, werden we gastvrij ontvangen en kregen we kilo`s druiven geserveerd. Voor nop, ook dat nog. Een mooie 20 kilometer rond peddelen bracht ons weer bij ons tijdelijke thuis, waar we ons soigneerden voor het laatste avondmaal op Spaanse grond. We hadden onze gastheer en dame geïnviteerd en we fietsten gezamenlijk naar de allerbeste pizzeria van Totana.
Nu staat Spanje er niet bepaald om bekend dat iedereen zich op een stalen ros verplaatst, dus bij een colonne van 11, zoals in ons geval, ben je werkelijk aan de Goden overgeleverd. Zonder panne aangekomen bij het restaurant, kregen we volgens goed Zuid-Europees gebruik, heel veel voor heel weinig en daar zijn wij, Nederlanders, natuurlijk dol op. De feestvreugde werd nog verder vergroot toen de afscheidsspeech volgde en Freddie en Renate enorm bedankt werden voor hun gastvrijheid. Als cadeau ontvingen ze beide een collectors-item van het allerbeste artistieke Aaltense duo op het gebied van kleding, kleur en art uit Aalten, *DIED*. Applaus volgde en tevens een tegenspeech, die het ook ontzettend goed deed. Hoe mooi kan het zijn op de late zondagavond?
Omdat de thermometer op het late uur nog altijd 24,6 graden aanwees, werd besloten in de kleinste versnelling naar huis te trappen en zo nog even van de plaatselijke architectuur te genieten. De conclusie was algemeen, dat er nog een hoop werk aan de winkel is, dus dat we echt nog een keer terug moeten. Best een naar vooruitzicht… Nog een klein borreltje bij de nazit, de dag doornemen en tevreden het bed opzoeken, waren de laatste bewegingen van het negental! Morgen, het sluitstuk van de Totana-vierdaagse….
