Zon, zee en hardlopen: het zijn de 3 basis ingrediënten voor het jaarlijkse Texel-kamp van AVA’70, dat na 3 edities zijn vaste plekje op de agenda heeft. Tussen vrijdagochtend 30 augustus en zondagavond 1 september bleek de energie van de deelnemende C&D junioren bijna onuitputtelijk, maar werd alles weer in goede banen geleid door het organisatiecomité: Team Happy Code.

Het is vrijdagochtend 08:45 uur. Terwijl de 43 jeugdleden zich opmaken voor vertrek, is Ditax-buschauffeur Frank, samen met zijn vrouw Helga, druk in de weer om alle koffers, tassen en kratjes in te laden. Een aantal organisatoren van Team Happy Code, inmiddels een bekende naam binnen de Aaltense atletiekvereniging, loopt nog zenuwachtig heen en weer. Een kwartiertje later wordt de motor gestart en begint de reis richting Den Helder. Nadat we met de bus De Koog binnenrijden, doen we daar nog een aantal boodschappen en komen we aan bij Groepsverblijf Zwaluwhof, waar de bedden worden verdeeld en alles in orde wordt gemaakt. Terwijl er door de 2 meegenomen ouders/chef-koks alvast wordt begonnen aan het avondmaal, ruim 200 pannenkoeken, vertrekken de junioren naar de zee en worden de hoge golven getrotseerd. Na het eten is het tijd voor het kampvuur en blijft het nog gezellig tot middernacht.

Als de atleten de slaap uit de ogen hebben gewreven, hebben een paar volwassenen het trainingsrondje al verkend. Op zaterdagochtend staat er namelijk een duurloop naar het strand op het programma. Even naar achten komt de groep in beweging, waarna het tempo ietwat wordt opgeschroefd. Na over het strand te hebben gelopen, wordt de delegatie opgesplitst in twee groepen. De nóg fanatiekere groep zal namelijk nog een extra lus over het strand maken. Na 6 kilometer zit de ochtendtraining erop en kunnen de lopers voldaan aanschuiven aan het ontbijt. Die middag wordt er vanwege het zonnige weer uitgeweken naar Natuurgebied De Slufter en komen we uiteindelijk aan bij de duinen. Hier is genoeg tijd voor ontspanning: van duinspringen, tot voetballen en van zonnebaden tot zwemmen. Nadat iedereen een ijsje achter de kiezen heeft en er nog wat boodschappen zijn gehaald, is het ’s avonds tijd voor de barbecue. Na het ondergaan van de zon wordt er nog een spelletje ‘Weerwolven’ gedaan en sluiten de jeugdleden hun vermoeide ogen.

De zondagochtend was gereserveerd voor een wedstrijdje. Dit jaar was niet de plaatselijke atletiekvereniging, maar juist Team Happy Code benaderd om een aantal afstanden uit te zetten. De startstreep was getrokken onderaan de duinen en vanaf daar kon er worden gekozen uit 1, 3 ½ en 7 km. Bijna iedereen liep de wedstrijd, terwijl enkelen hun plicht uitvoerden als jurylid. Voor alle hardlopers was er op het eind een herinnering in de vorm van een flesje, dat kon worden gevuld met Texels duinzand. Na een laatste wandeling over het strand, was het ’s middags alweer tijd om de koffers in te pakken en alles spik-en-span achter te laten. Want aan alles komt een eind en voor velen vloog dit weekend heel snel voorbij.

AVA ’70 heeft zich goed laten zien op Texel en ook de organisatie wist deze activiteit wederom tot een goed einde te brengen. Het was een fantastisch weekend, waarbij de gezelligheid van de vereniging weer voorop stond.

Grote opkomsten tijdens de B groep Uitjes.

De zomeretappes, die jaarlijks op de kalender staan bij de B-selectie van AVA`70, zijn zeer geliefd bij de hardlopers. Dit heeft er toe geleidt, dat trainert Marco van Rijs in het voorjaar besloot om het aantal verder op te schroeven. Maar liefst 10 keer trok het gezelschap de regio in en dat is werkelijk een unicum. Opvallend gegeven is hierbij, dat er ook zeer dikwijls gastlopers aansluiten, die hun eigen trainer gewoon in de steek laten om bij het loopfeestje van de B-formatie aan te sluiten. Uiteraard wordt alles door van Rijs gedoogd, want zijn motto is al jaar en dag: “hoe meer zielen, hoe meer vreugd!” 

De zomertijd was nog maar net ingegaan, toen de openingsloop op locatie plaatsvond. Op de agenda stond de Corlse Veldroute. Een prachtig geslinger langs fraaie stukken natuur, met als hoogtepunt een gammele uitkijktoren, die natuurlijk beklommen moest worden. Goed voor de teamspirit, maar uiterst slecht voor de Strava-score. De tweede etappe werd afgewerkt in het Wooldse Veen. Ruim 16 kilometer van huis, maar wel gewoon dik 34 sportievelingen aan de start. De eerste helft verliep in een fijne galop, maar toen het plankenpad volgde, sloeg de angst toch wel lichtelijk toe. Afijn, de neuzen werden aan het einde netjes geteld en er bleken geen afvallers in het moeras te zijn achter gebleven. Grensoverschrijdend ging het peloton in mei te keer in Kreis Hemden. Niet zo gek ver Duitsland in, maar alles lijkt toch net effen anders. Het was een meer dan aangename warmte en ook bij onze Oosterburen hebben ze blinzen, zo werd wel meer dan duidelijk.

Een zekerheidje van de tochten op locatie is jaarlijks een rondje Korenburgerveen. Een uniek stukje natuur vlakbij huis, natuurlijk, waar konijnen en hazen vrolijk ronddartelen en zelfs een ree zich de ogen uitkeek bij de passage van het keurkorps van Rijs. Soepel ging het aanvankelijk met de sliert aan lopers maar met de finish inzicht, lazerde er toch hier en daar eentje voor de grond. Geen zwaar letsel overigens, maar uitgelachen worden is nooit leuk….

In juni ging het van het Romienendal, naar de Vennebulten, waarbij er dus een flink hoogteverschil overbrugt diende te worden. De ene Garmin gaf + 26 meter aan, terwijl er ook iemand maar liefst 34 meter klim- en daalwerk wist te noteren. De trainert hield alles echter goed in de gaten en posteerde een tweetal secondanten in de achterhoede om te zorgen dat iedereen veilig de thuishaven bereikte. Met stip nieuw in de top 10 was het rondje “Neeth gedacht.” Draaien en keren door Barlo leverde veel oohhhs en aahhhs op en opvallend genoeg nestelde zich het thuisvolk uit het buurtschap zich met rechte rug en de borst vooruit, telkens aan kop van het peloton. Trots als ze zijn! Voor het eerst in de geschiedenis, werd er ook koers gezet op grondgebied van de Oude IJsselstreek. Mooi, nieuw en zeker verfrissend was het rondje Noorderbroek bij een temperatuur van dik 33,6 graden. De avond deed letterlijk en figuurlijk veel stof opwaaien en dat is ook goed voor de onderlinge verhoudingen en relaties. Dat het ook dichter bij huis erg fijn en mooi kan zijn, bleek tijdens het Heurns rondje. Nieuwe paadjes, dartelende paardjes… de dik 30 sportievelingen snoven de sfeer en masse op, terwijl coach van Rijs als gids de nodige flauwekul deelde met de aanwezigen. 
Aan de voet van de vuilnisbelt werd gestart voor de 9^e Zomeravondetappe, maar voordat de meute zich in beweging zette, moest er eerst uitgebreid gekust worden. De assistente van de trainert bleek jarig te zijn en niemand, maar dan ook niemand liet de kans aan zich voorbij gaan om voor de inspanning eerst even ontspannen te zoenen. Afijn, een minuutje of 12 later dan gepland werd er koers gezet en slingerde het al snel heen en weer door het werkelijk prachtige buitengebied van Wenters. Om de toch al geweldige sfeer nog wat verder te verhogen werden er ook nog een paar 4/5 sterren- campings doorkruist, waar de leggings en crocks het wonnen van de sportieve outfits, maar zeker ook voor de nodige hilariteit zorgden. Aan al het moois komt een einde. Met de 10e en laatste training op locatie werd er afscheid genomen van de zomer. Gelukkig scheen de zon volop, toen de trouwe volgelingen van Marco van Rijs genoten van al het fraais dat IJzerlo`s Mooiste te bieden had, zelfs ver in september.

Maar liefst 10 keer nam trainer Marco van Rijs zijn gezelschap mee op een dikwijls skitterende route door de regio. Overigens volgde zijn kompaan Geert Kip in een tweede shift een kleine drie kwartier later, dus ook voor hem alle credits. Nieuwe paden werden ontdekt en bovenal blijken deze trainingen sfeerverhogend en prestatie vergrotend te zijn. Dit blijkt vooral uit de karrevracht aan persoonlijke records, bekers en diploma`s, die de b-selectie ook deze zomer weer wist binnen te slepen. Trouwens, als het Achterhoeks Bureau voor Toerisme slim is, bieden ze Marco van Rijs direct een contract aan voor onbepaalde tijd. De aimabele Barloër kent immers elk paadje, bosje, slootkant en steegje in de omtrek en weet er veelal ook nog eens een smeuïge anekdote over te vertellen. Het voorjaar 2020 kan niet snel genoeg komen…..

Mooi parcoursen tijdens de trainingen op locatie (Winterswijkse veen gebied)

 Een grote groep deelnemers starten vanuit Zwillbrock.

Al vele jaren onderhoudt AVA`70 sportieve contacten met de ASV Ellewick in Duitsland. Over en weer worden elkaars wedstrijden bezocht en eenmaal per jaar vindt er een gezamenlijke duurloop plaats. De ene keer wordt er in Aalten gelopen en de andere keer vindt de activiteit op Duits grondgebied plaats. Afgelopen zondag tekende ASV Ellewick voor de organisatie en werd er een duurloop afgewerkt in natuurgebied Zwillbrock.

Er hadden zich bij het vertrek meer dan 60 Duitse en Nederlandse atleten gemeld voor het sportieve en grensoverschrijdende uitje, toen even voor 09.00 uur Klaus Schlüter van ASV Ellewick het woord nam en het peloton welkom heette in zijn beste Nederlands. Niet eerder was de groep zo groot en dat noemde hij een mooie ontwikkeling in de samenwerking. De prachtige weersomstandigheden en de fraaie omgeving vormden bij voorbaat natuurlijk ook prima ingrediënten voor een sportieve activiteit. Voordat de duurloop officieel van start ging moest er natuurlijk eerst een groepsfoto gemaakt worden en het kerkje van Zwillbrock fungeerde daarbij als achtergrond. De atleten konden kiezen uit een route van 10 of 15 kilometer, waarbij het eerste gedeelte gezamenlijk werd afgelegd. Nadat de groep zich in beweging had gezet, vormde zich al snel een veelkleurig lint lopers, die het mooie natuurgebied op de grens tussen Nederland en Duitsland doorkruisten. Naast de nodige boomwortels en paaltjes, vormden ook wielrenners een “gevaar” om rekening mee te houden. Toevalligerwijs vond er in de omgeving ook een toertocht plaats en was het af en toe noodzakelijk om even pas op de plaats te maken. Dit gebaar van de hardlopers wisten de fietsers wel te waarderen en ontvingen op hun beurt weer een mooi applaus. Even voorbij het 4-kilometerpunt vond de splitsing van de korte en lange afstand plaats, waarbij het merendeel koos voor de 15 kilometerronde. De sfeer was ontspannen, er werd rustig gekeuveld en alles leek voorspoedig te verlopen. Totdat het peloton ineens werd gemaand om te stoppen. Er bleek een Nederlandse schone voor de grond te zijn gelazerd en de schade werd snel opgemaakt. Een gekwetste enkel en een kniewond bleken de vervelende gevolgen van de onfortuinlijke struikelpartij. Nadat de tranen gedroogd waren, werd besloten de tocht te vervolgen en het slachtoffer liep ook dapper mee. Met een omtrekkende beweging werd er weer koers gezet in de richting van natuurgebied Zwillbrock en kwam de finish in zicht. Nadat alle hardlopers binnen waren, werd er koers gezet naar het clubhuis van de ASV Ellewick, waar de een uitgebreid broodjesbuffet klaar stond.  Op het zonovergoten terras werden de calorieën aangevuld en  bleef het nog geruime tijd erg gezellig. De 6^e editie van de Freundschaftslauf was in alle opzichten wederom zeer geslaagd en zal in 2020 zeker een vervolg krijgen, wanneer zowel AVA`70 en Omniverein Ellewick hun 50-jarig jubileum vieren!