Jan te Brake Jr
Als er een start is, moet er ook een finish zijn…..
Er zullen in Nederland niet zo gek veel families in Nederland te vinden zijn, waar alle gezinsleden in 2021 een marathon hebben volbracht. Jan, Ankie, Luuk, Mark en Tim te Brake haalden dit huzarenstukje vorig jaar uit en zijn toevallig of niet, ook nog eens allemaal lid van AVA`70. Starten om te finishen was het motto en dat lukte het vijftal met glans.
Vijf diverse ervaringen, dus ook 5 verschillende verhalen!
Het slotakkoord van deze 5-delige serie is voor Jan. Hij heeft verreweg de meeste ervaring en weet dan ook heel erg goed welke voorbereiding leidt tot een succesvolle marathon. In oktober 2021 flikte hij het kunstje, door eerst de kustmarathon in Zeeland te voltooien en 3 weken later te finishen op de Coolsingel in Rotterdam. Beide keren met een voldaan gevoel en natuurlijk voorzien van zijn handelsmerk: de smile op het gezicht.....
“Nadat wederom in het voorjaar de marathon van Rotterdam was afgelast, ben ik toch maar door blijven trainen. Omdat we al jaren het weekend van de kustmarathon naar Zeeland gaan, besloot ik om me hier op te gaan richten. Maar ook dit was alles behalve zeker. Ik acht wel: als er een marathon door kan gaan, dan is het de kustmarathon met een kleiner deelnemersveld en een start in Burgh Haamstede en een finish 42 verderop in Zoutelande. Maar stel dat Rotterdam 3 weken later ook doorgaat, zo spookte het door mijn hoofd.. Ik nam me voor om eventueel deel te nemen aan beide wedstrijden als ik voldoende hersteld zou zijn.
Voor mij is Zeeland altijd weer een beetje thuiskomen, want we gaan hier al wel 50 jaar naar toe voor vakantie en ook nu komen we er ook zeker nog 2 keer per jaar.
De wedstrijddag! Na een goed ontbijt werd ik naar Zoutelande gebracht, waar de bussen klaar staan voor de rit naar de startplek. In de sporthal omkleden, de tas inleveren, een toiletbezoek en op naar de start in het centrum van Burgh Haamstede. Het is boezerig weer, windkracht 5-6 en voornamelijk op de kop. Als de kerkklok om 12 uur zijn werk heeft gedaan en het lied “you`re the voice” van John Farnham (lied met doedelzakken) door de luisprekers schalt en er een kippenvelmoment bij de deelnemers merk- en voelbaar is, gaat we op pad en is de strijd tegen de elementen begonnen. De eerste kilometers is het zoeken naar een goed ritme en al snel beginnen zich de verschillende groepjes te vormen. Dit is een groot voordeel van een kleinere marathon! Zo kom ik terecht in een groep van wel 40-50 atleten met op kop enkele Zeeuwen die ons uit de wind houden en een prima tempo aanhouden. De wind is een behoorlijke tegenstander deze dag en weet van geen wijken….
Op de stormvloedkering, zie ik voor het eerst mijn buddy, die me deze dag van gelletjes en drankjes gaat voorzien. Even later vliegt de heli van Omroep Zeeland boven ons, want de wedstrijd is voor het eerst live op de TV. Na de stormvloedkering zie ik in de verte zowel de Achterhoekse, alsook de AVA-vlag. Niemand minder dan Michel Wellink staat daar samen met zijn moeder om mij aan te moedigen. Even slikken en weer door. Het tempo is goed en we lopen tussen de 5.10 en 5.20 minuten per kilometer. Voor we bij Vrouwenpolder het strand opdraaien zie ik enkele familieleden en net als ik de eerste passen in het rulle zand wil maken staat zoon Tim daar volkomen onverwacht met de camera. Pff… een flinke adrenalinestoot!
Het is inmiddels gaan regenen en de groep valt op het zwaar te belopen strand snel uit elkaar. Het is hier ieder voor zich en langs de vloedlijn spelen met de golven tijdens het hoge water. Op het strand bij Oostkapelle zien we in de verte het torentje van Domburg en daar moeten we heen. Het strand af, de trappen op en door de duinen naar Domburg waar erg veel publiek staat. We vervolgen de route door de zandbulten naar de Westkapelse dijk. In een moment van onoplettendheid glij ik in de duinen onderuit en maak een behoorlijke schuiver. In een flits gaat het door mijn hoofd….. einde marathon… en de dame waar ik al een tijdje mee oploopt, roept: gaat het nog? Mede door de adrenaline sta ik snel op en probeer zo snel mogelijk weer door te lopen. Een beetje last van de knie en elleboog, maar toch kan ik al snel weer aansluiten bij mijn wedstrijdmaatje. We bikkelen samen verder over de dijk naar Westkapelle en de wind heeft inmiddels een bijna stormachtig karakter.
Mijn buddy wijkt niet van mijn zijde op de mountainbike, maar zijn lichaamstemperatuur is behoorlijk gedaald door de omstandigheden. Het tempo zit er nog steeds goed in en ik voel me sterk. We beginnen aan het laatste, zwaarste stuk van 5 kilometer richting de finish. De trappen op, over de duinen, de wind en regen pal op de kop, met de witte schuimkoppen op zee in het vizier. We naderen het hoogste punt van de Kustmarathon op 40 kilometer en dalen via een hele steile trap af naar beneden het strand weer op. Tussen de palen door en bij het oude strandhuis Zoutelande (Blöf) de dijk op en langs de Pipers, die met hun doedelzakken weer John Farnham laten horen. De vlaggen staan strak en links beneden ligt de finish. Met de aanmoedigingen van het publiek en in de hand de Zeeuwse vlag passeer ik de meet in 3 uur, 47 minuten en 7 seconden. Moe, zeer voldaan en met een grote smile…….
Weekje rust – weekje 50 kilometer – weekje taperen…….
Nadat ik goed hersteld ben van de kustmarathon, gaan we op 24 oktober (3 weken later!!) met een touringcar vol AVA`70-leden naar de marathon van Rotterdam. Zoon Luuk gaat zijn debuut maken en hoe mooi is het om samen te starten in een marathon! Ik ben toch wel wat gespannen voor het onbekende, want 2 marathons in zo`n korte tijd…. Hoe zal dat gaan? Ik heb de lat voor mezelf wel hoog gelegd om met de pacers van 3:30 uur mee te gaan, maar ik besloot de gok te wagen. We waren ruim op tijd in Rotterdam en de bus werd onder de Erasmusbrug geparkeerd op nog geen 250 meter van de start. Er waren meerdere waves en ik startte in wave 2 en stond op de eerste rij naast Bram Som. We luisterden nog even naar Lee Towers met het marathonlied “You`ll never walk alone,” alvorens het startschot volgde.
Het was even zoeken naar het juiste ritme, zoeken naar de pacers en dan kan het gebeuren. Het weer is perfect, maar omdat het in het startvak nog redelijk fris was, had ik warmstukken aan en een pet op. Na een kilometer of 10 kreeg ik het behoorlijk warm, niet meer aan de pet gedacht, waardoor ik behoorlijk transpireerde. Overal langs het parcours bandjes, dj`s en koren. Vanaf 25 kilometer begon het wat moeilijker te gaan en moest ik de pacers langzaam laten gaan. Tijdens de tweede passage van de Erasmusbrug werden we door de massa toeschouwers gedragen, waaronder het duidelijk zichtbaar en hoorbare AVA-legioen. Van verre afstand kon je de clubvlag al zien wapperen… hoe mooi is dat! Bij kilometer 30 begonnen de bovenbenen tegen te sputteren, maar in mijn hoofd zei een stemmetje: blijven hardlopen Jan en niet gaan wandelen en daar hield ik me dan ook maar aan.
De weg werd richting de 40 kilometer steeds smaller en we liepen door een tunnel van publiek dat zich de handen kapot klapte en iedereen aanmoedigde. Het leek de Hollandse bocht op de Alpe d`Huez wel. Vlak voor het opdraaien van de Coolsingel staat het AVA`70-publiek weer en schreeuwt ons naar de finish. De kramp schoot me in de armen en knieholtes, maar ik kon gelukkig nog blijven hardlopen. Soms moet je streng zijn voor je lijf al protesteert het voortdurend. Ik bereik de finish en de klok blijft stilstaan op 3 uur, 32 minuten en 32 seconden. Net na de finish zie ik ook Luuk en Erwin, die een uitstekende marathon hebben gelopen en alle drie lopen we met een big smile richting de overige clubgenoten!
Twee marathons binnen een maand zal ik niet iedereen aanbevelen. Beide wedstrijden zijn niet met elkaar te vergelijken en hebben hun eigen sfeer! Ik heb er volop van genoten en zal ook mogelijk in dit jaar weer een marathon uit gaan kiezen. Wordt het Rotterdam, de Kustmarathon in Zeeland of toch weer alle twee? De tijd zal het leren……
